Meniere Hastalığı

Meniere hastalığı, Fransız tabip Prosper Meniere tarafından 1861 yılında birinci defa tanımlanmıştır. Vertigo (baş dönmesi), kulakta dolgunluk hissi, çınlama ve işitme kayıpları ile ortaya çıkan bir iç kulak hastalığıdır. İç kulağın endolenfatik sistemde oluşan sıvı basıncı nedeniyle oluşan hastalık; yalnızca kulak kemiğinin kadavra üzerindeki bulguları ile ispatlanabilmektedir. Toplumda rastlanma sıklığı %0,2’dir. Hastaların yaklaşık üçte ikisinde patoloji tek kulakta hudutlu kalsa da, üçte birinde iki taraflıdır. En sık 30-60 yaşlarda görülür. Genetik olarak devamlılığı görülebilir. Erkeklerde görülme sıklığı daha fazladır.
Meniere hastalığının belirtileri:En rahatsızlık veren şikayet baş dönmesidir. Episodik (tekrarlayan) rotasyonel vertigo atakları (dairesel ya da savrulma formunda bir hareket), işitme kaybı (hastalığın ileriki devirlerinde giderek işitmenin azalır), kulakta birçok vakit sabit bir ses formunda duyulan çınlama oluşur. Ataklar mühleti değişmekle birlikte yarım ile bir saat devam eder. O devirde hastada bir panik hali, soğuk terleme, çarpıntı, bulantı ve kusma, yattığı yerden kalkamama, başını sabit hale getirme gereksinimi belirir. Rastgele bir hareket yokken hastanın etrafın döndüğü ile ilgili duyumu oluşur. Hasta uykudan baş dönmesi ile kalktığını tabir edebilir. Çınlamanın şiddetindeki artma atağın birinci belirtisi olabilir. Erken devirde gelip geçicidir. Lakin ileri periyotta kalıcıdır. Hastaların büyük kısmı gürültüye karşı toleransını kaybetmiş haldedirler.
Meniere hastalığının teşhisi: Bu hastalığın teşhisi konusundaki zorluk hastaların yaşadıklarını tam tabir edememesinden, hastalığın çok fazla varyasyonu olmasından, yapılacak olan testlerin rutin testler olmamasından kaynaklanmaktadır. Teşhis için en pahalı araç hasta ile hekim ortasında, semptomlar hakkında ortak bir lisanın kullanılması ve çok ayrıntılı bir hastalık kıssası alınmasıdır. Teşhis yollarında elimizde son devirlerde son derece komplike fakat bir o kadar da kesin sonuçlar veren testler bulunmaktadır. Bunların başında işitme testleri gelmektedir. Başka test “ecog” (elektrokokleografi) ise iç kulak sıvındaki basıncı gösterebilir. Büyük bir oranda kişinin ileride bir meniere hastası olup olamayacağı ile ilgili varsayım yapmamızı sağlar. En bedelli test “eng” (elektronistagmografi) ise istikrar işlevlerini araştırır. Karanlık bir odada ya da bir video-maske ile yapılan bir test olup, kulakların hem pozisyonel olarak hem de hava ya da sıvı ile uyarılıp beğenilen oluşan istemsiz hareketleri kaydetme (vestibülo-oküler refleks) prensibine dayanır. Bu test sayesinde, hastalığın değişik evrelerinde iç kulağın istikrar rezervleri konusunda bilgi ediniriz. Bu testler haricinde teşhis yollarında kullandığımız fakat spesifik çalışan dünyada aşikâr merkezlerde olan teknik imkanlardan da yararlanabiliriz.
Meniere hastalığının tedavisi:Meniere hastalığı ilaç tedavisi ve belirli hayat biçimi değişiklikleri ile ömrün sonuna kadar %90 denetim altında tutulur. Hastalar, fizikî ya da emosyonel gerilimi en az bir ömür stilinin yanında düşük tuz diyeti ile beslenmelidirler. Hayvansal yağ içeriği az olan besinleri tüketmek, kafein, alkol ve sigara tipi iç kulakta sıvı basıncını arttırdığı düşünülen içeceklerden uzak durmak gerekir. İlaç tedavisi olarak anti-vertijinöz ilaçlar, diüretikler, benzodiazepin tipi ilaçlar kullanılmaktadır. Bulantı ve kusma olduğunda bunlara ilişkin ilaçların alınması kâfi olabilir. Hastalığın cerrahi tedaviye muhtaçlık gösteren kısmı sadace %5-9 luk hasta kümesinde olup, çeşitli tedavi protokolleri mevcuttur.
Meniere hastası olan şahısların bir kısmı, atak gelmeden evvel baş basıncının artışından, çınlamanın şiddetinden, işitmedeki dalgalanmalardan krizin geleceğini hissedebilir. Ve nispeten denetimli bir atak geçirir. Lakin geri kalan hasta kümesinde vertigo (baş dönmesi) atağı ani geldiğinden, bu cins hastaların bilhassa taşıt kullanmaları sakıncalıdır. Aksi taktirde kişi hem kendi, hem de başkaları için tehlikeli ve hasar verici olabilir.